In 1935, het jaar waarin Max Euwe wereldkampioen schaken werd en Nederland in de ban raakte van het spel, begon ook in Meppel het schaakleven te herleven. Enkele enthousiaste inwoners besloten dat hun stad een eigen schaakclub moest krijgen. Op 18 november 1935 werd in Hotel Neuf de Meppeler Schaakclub (MSC) opgericht. De club telde aanvankelijk twaalf leden, onder leiding van voorzitter B. Krüger, en groeide dat eerste jaar uit tot drieëntwintig leden. De schaakavonden vonden plaats in een serre tegenover het station, waar men voor twee gulden zaalhuur en vijftien cent per kop koffie kon schaken.

In die eerste jaren ging het vooral om gezelligheid en liefhebberij, maar ook de prestatie telde. Er werden vriendschappelijke ontmoetingen gespeeld tegen clubs uit de regio, en in 1936 gaf de bekende meester Van Steenis een simultaan in Meppel. De oorlogsjaren waren moeilijk: ledenaantallen liepen terug en in 1942 werd de club op papier opgeheven, omdat men niet onder de door de bezetter gecontroleerde bond wilde vallen. Toch bleven de Meppeler schakers, waar mogelijk, in het geheim doorspelen — soms zelfs in verduisterde zalen die ze zelf betaalden.

Na de bevrijding herrees de club letterlijk uit de as. Op 20 september 1945 werd de eerste schaakavond weer gehouden, opnieuw in Hotel Neuf. Al snel verhuisde men naar Hotel Ogterop, dat een vaste thuisbasis werd. Meppel sloot zich aan bij de Noordelijke Schaakbond (NOSBO), maar de verre uitwedstrijden — soms eindigend in nachtelijke dwaaltochten door dichte mist — werden op den duur te zwaar. Rond 1952 stapte de club over naar de Oostelijke Schaakbond (OSBO), maar ook dat duurde slechts enkele jaren.

In de jaren vijftig en vroege zestig kreeg de vereniging het moeilijk. Het ledental zakte tot iets boven de tien en de clubavonden in zaal Slot werden steeds leger. Schaken maakte plaats voor biljarten en vluggeren, en velen voorspelden het einde van de vereniging. Pas toen D.P. de Koning in 1961 voorzitter werd, keerde het tij. Hij bracht nieuw leven in de club, wierf leden en startte een jeugdafdeling. Met steun van R.J. Voortman werd de basis gelegd voor een nieuwe generatie schakers, waaronder de latere voorzitter Alexander van Setten.

In 1968 kreeg de club een onverwachte reddingsboei. De voetbalvereniging Alcides wilde zich omvormen tot een omnisportvereniging en bood de schaakclub onderdak aan als afdeling Schaken. Dat bleek een gouden greep: het ledenaantal steeg, de financiën verbeterden, en Meppel kreeg opnieuw een actieve schaakgemeenschap. De club deed weer mee in de OSBO-competitie en vierde in 1975 haar 40-jarig bestaan met simultaans van de grootmeesters Eddy Scholl en Gert Ligterink.

Toch bleef de samenwerking met Alcides niet eeuwig duren. Meningsverschillen over contributies en zaalgebruik leidden tot een breuk. In 1975 verliet de schaakafdeling Alcides en verhuisde naar de kantine van de NCZ, waar ze tot op heden speelt. Daarmee was ook de tijd rijp voor een nieuwe naam: de Meppeler Schaakvereniging (MSV). Onder leiding van Klaas Schilperoord, Willem Spijkers en Bjintze Bakker groeide de MSV in de decennia daarna uit tot een bloeiende en hechte vereniging.

Er kwam een eigen clubblad, Het Nadenkertje, waarin uitslagen, analyses en verhalen werden gedeeld. Ook werden contacten gelegd met buitenlandse verenigingen, zoals de schaakclub in Nordhorn (Duitsland), waarmee men jaren achtereen vriendschappelijke wedstrijden speelde. Het ledental bleef stijgen, vooral dankzij de jeugdafdeling die in de jaren tachtig en negentig bloeide. In het seizoen 1991-1992 telde de MSV meer dan honderd leden, een record voor een stad van bescheiden omvang als Meppel.

Hoewel de club nooit tot de landelijke KNSB-competitie doordrong, stond zij bekend om haar gezelligheid, haar toernooien en haar sociale karakter. Veel Meppelers leerden er schaken en vonden er vriendschap. Een hoogtepunt was het Nederlands jeugdkampioenschap van Richard Berendsen in 1994, waarmee de MSV een nationale titel aan haar erelijst kon toevoegen.

In 1995 vierde de Meppeler Schaakvereniging haar zestigjarig jubileum met een feestelijk rapidtoernooi en een Bourgondische avond. Het jubileumboek waarin deze geschiedenis werd vastgelegd, was het resultaat van jarenlang speurwerk en liefde voor de club. Het vertelt niet alleen het verhaal van een schaakvereniging, maar ook van een gemeenschap die, door oorlog en wederopbouw, neergang en herleving, altijd trouw bleef aan het spel — en aan de gezelligheid die schaken in Meppel tot iets bijzonders maakt.